ธรรมดาเป็นพิเศษ (7)

ธรรมดาเป็นพิเศษ (7)

ผู้เขย่งเท้ามิอาจยืนได้นาน
ผู้เร่งก้าวมิอาจเดินไปได้ไกล
[เหลาจื่อ]

“อัตราการเติบโตของยอดขายสูงสุด” คือยอดปรารถนาของทุกองค์กรธุรกิจ
แต่จริงหรือที่การเติบโตสูงสุดนั้นจะพาเราไปสู่ “ความสุข”?

ความคาดหวังที่มากเกินไป ย่อมหลีกเลี่ยงความเครียดไปไม่ได้การ “เร่งโต” ย่อมต้องทุ่มเททรัพยากรจำนวนมาก ซึ่งหากเกิดความผิดพลาดไม่เป็นดังหวัง เราอาจต้องรับผลขาดทุนที่มากเกินกว่าจะเยียวยา

ในการเดินทาง...หนึ่งคือ ต้องรู้จัก “ระยะทางใน1ก้าวของตนเอง”

สองคือ “ต้องรู้กำลังที่พอดีของตนเอง”

สามคือ รู้ทิศทางที่จะก้าวไปว่าสอดคล้องกับเป้าหมายหรือไม่?

เมื่อเราเดินหน้าไปเรื่อยๆในทิศทางที่เหมาะสมก็คงจะถึงเป้าหมายได้ในที่สุด

ปัญหาใหญ่นั้นก็คือเรื่องของ “เป้าหมาย” นั่นเอง เพราะเชื่อว่าเป้าหมายของต่างคนก็แตกต่างกันไป แต่คล้ายกันตรงที่มันคือ “ความสุข”

หลายคนอาจจะคิดว่าการทำงานหนัก คือหนทางในการถึงเส้นชัย คือ สรวงสวรรค์
แต่จะดีกว่าไหม?ถ้าหากงานของเรานั้นคือ “การสร้างสรวงสวรรค์”?

หากเป้าหมายตั้งแต่แรกของเราคือการมีความสุขไปพร้อมๆกับการทำงานหรือการมีชีวิต ก็เท่ากับเราสามารถจะถึงเป้าหมายนั้นได้ในทุกวัน ซึ่งเคล็ดลับของการมีความสุขที่ดีที่สุดนั้นคือ “การมีสมดุลชีวิต”

การไม่เขย่งเท้า และไม่เร่งก้าวเดินนั่นแหละคือสมดุล ...คือธรรมดา