Local Roast
เมื่อ "มอง" เห็นปัญหาจึงรู้ว่ามันเป็นปัญหา Cupping หรือการชิมกาแฟเป็นหลักสูตร ยอดนิยมหลักสูตรหนึ่งของแวด วงกาแฟในโลกปัจจุบัน ซึ่งต้องยอมรับว่าการจัด Cupping ช่วยเพิ่มประสบการณ์ให้กับ barista และ Roaster ในการทำความเข้าใจต่อสิ่งที ่เรียกว่า "กาแฟ" ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับนักดื่มตัวยงทั้งหลาย ...นี่คือประตูแห่งเวทย์มนต ์ที่จะพาให้เราท่านเดินผ่าน เข้าสู่พงไพรแห่งเสน่หา...ผืนป่าที่ไม่มีวันพบทางออก!
"คุณคิดว่าคุณมีส่วนช่วยสนั บสนุน Specialty Coffee ในเมืองไทยหรือไม่?" คุณตู๋เอสเปรสโซแมนถามผมในก ารสัมภาษณ์ครั้งหนึ่ง "ถ้าหากนิยามง่ายๆว่าคือ 'กาแฟคุณภาพดี' ละก็ ผมก็คิดว่าผมมีส่วนครับ เพียงแต่ผมเชื่อว่า เราสามารถทำกาแฟดีได้โดยไม่ จำเป็นต้องแพงเสียจนลูกค้าไ ม่สามารถทานมันได้ทุกวัน คือมันควรเป็น Specialty ที่จับต้องได้" ผมตอบ
"การศึกษามิใช่เรื่องของการ เติมน้ำใส่ถัง หากแต่เป็นเรื่องของการจุดไ ฟ." -วิลเลียม บัตเลอร์ เยตส์ (กวีชาวไอริช)
ารนั่งคิดฝันกับการลงมือทำนั้นแตกต่างกันมาก! เรามักจะฝันเห็นความสำเร็จกันอยู่บ่อยๆ แต่เมื่อลงมือทำ...ทุกขั้นตอนทุกรายละเอียดคือเดิมพันที่ไม่สามารถมองข้ามได้เลย ทั้งกว่าจะก้าวผ่านไปถึงฝั่งฝันก็ต้องพึ่งพาทั้งแรงกาย แรงปัญญา และแรงใจมากกว่าที่คิด แต่อย่างไรก็ดี...ย่อมมีรางวัลให้สำหรับความทุ่มเทเสมอ!
“ในยุคต่อไปนี้ ไร่กาแฟเล็กๆ โรงคั่วเล็กๆ จะมีโอกาสเข้าถึงคนกินและร้ านกาแฟมากขึ้น เราจะเห็นตลาดกลางซื้อขายปล ีกทั้งแบบเมล็ดคั่ว และแบบสารกาแฟเกิดขึ้นในอิน เทอร์เน็ต โอกาสของคนตัวเล็กอย่างเราจ ะเปิดกว้างมากขึ้นโดยไม่ต้อ งรอพ่อค้าคนกลางอีกต่อไป…ซึ ่งเราก็ต้องถามตัวเองว่าพร้ อมจะขายปลีกแบบถุงกิโลสองกิ โลหรือยัง? งานขายทั้งแบบล็อตใหญ่ๆและแ บบรายย่อยอาจจะต้องเดินไปพร ้อมๆกันเพื่อความเข้มแข็งของกิจการในระยะ ยาว” ผมพูด
ธุรกิจคืออะไร? ผมตั้งคำถามนี้กับพี่น้องเก ษตรกรแม่ฮ่องสอนกลางวงสัมมน ากาแฟเมื่อกลางเดือนก่อน ถึงแม้ว่าอย่างตัวผมจะไม่สา มารถเรียกตัวเองได้ว่า ‘นักธุรกิจ’ เพราะไม่ได้ทั้งมาด ไม่ได้ทั้งความสามารถ แต่ยังไงก็ต้องยอมรับว่าการ ทำมาหากินที่ดำเนินอยู่ทุกว ันนี้ ผู้คนเรียกมันว่า ‘ธุรกิจ’ ดังนั้นในเมื่อต้องทำธุรกิจ ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นนักธุรกิ จ ก็เป็นเรื่องควรอยู่ที่เราจ ะลองนั่งลง ทำใจนิ่งๆ แล้วตอบคำถามถึงสิ่งที่กำลั งทำอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันว่า ที่จริงแล้วเรากำลังทำอะไรก ันอยู่?
“น้องคิดว่าต้นไม้มีชีวิตหร ือเปล่า?” ผมถาม “มีสิคะ ต้นไม้เป็นสิ่งมีชีวิต” หญิงสาวตอบ
ผมรู้สึกตัวตื่นเมื่อแสงเช้ าของวันเริ่มลอดผ่านหน้าต่า งเข้ามา เสียงนกจิ๊บจั๊บทักทายกันแล ะกันระหว่างออกจากรังไปทำหน ้าที่ช่วยบอกให้รู้ว่าวันให ม่เริ่มต้นขึ้นแล้ว ผมคงต้องลุกออกจากเตียงนอนเ สียที ยังมีภารกิจประจำวันรออยู่อ ีกมาก